Geplaatst op

Shirley Niemi, leerkracht in Ontario

Shirley is mijn nicht, ze is leerkracht en heeft sinds kort haar vaste baan opgegeven om te werken als invalkracht en meer tijd te hebben voor andere dingen. Zoals bijvoorbeeld deze reis door Canada. Zij legt mij uit hoe het onderwijssysteem eruit ziet, wat de terminologie is en vertelt over haar eigen ervaringen, toen ze nog werkte bij Upsala Public School in Upsala, Ontario.

Tijdens de reis krijgen we het ook over het salaris en de werkdruk, ‘hot items’ binnen het onderwijs in Nederland. De werkdruk herkent Shirley wel, wat betreft het salaris komen we tot de conclusie dat leerkrachten relatief goed verdienen in Canada en goede arbeidsvoorwaarden hebben. Ik ontdek ook dat mijn nicht met haar ‘leerkrachten-pas’ 15% korting krijgt in enkele winkels.

Het leerkrachtschap heeft hier status, want een leerkracht heeft invloed op de ontwikkeling van de volgende generatie. Mensen in het onderwijs werken mee aan het versterken van een leefbare maatschappij en hebben daarom ‘aanzien’ in Canada. Ik heb gemerkt dat de mensen die ik interviewde trots zijn op hun vak en dat ook uitstralen. Het is een veel gekozen beroep, er is op dit moment zelfs meer aanbod dan vraag. Heel wat anders dan in Nederland. Misschien kunnen wij daar een les uit leren!

Ook Shirley is trots op haar vak en laat met enthousiasme zien wat haar heeft geholpen om kinderen te helpen met hun ontwikkeling.

Ze had op haar school ook de gelegenheid om veel aanschouwelijk materiaal te gebruiken, haar trots zijn de keuken met het zelfgemaakte receptenboek en de schooltuin. De vrijheid die het werken met het curriculum geeft was voor haar en haar leerlingen een uitkomst, zij konden in hun situatie en met hun behoeften de werkwijze kiezen die daar het beste bij paste om de doelen te bereiken.
Shirley benadrukt in mijn gesprek met haar dat iedereen gewend is aan de verschillen tussen kinderen en de verschillende dingen die daarvoor nodig zijn.

Mede dankzij Shirley is dit blog ontstaan. We hebben samen bijna 6000 km gereden, 4 provincies bezocht en alle interviews georganiseerd, voorbereid en besproken. Ook mijn andere familieleden hebben geholpen door de contacten te leggen. Tijdens de familiebezoeken was het onderwijs altijd één van de gespreksonderwerpen. Veel informatie kreeg ik dus ook uit die informele gesprekken. Niet alles is in het blog terechtgekomen, hoewel ze ook zeer interessant zijn. Ik kan ze gelukkig kwijt in de gastcolleges die ik geef.
Ik dank Shirley en al mijn andere familieleden hartelijk voor de fantastische medewerking en betrokkenheid bij mijn onderzoek naar het onderwijs in Canada.

Geplaatst op

‘Algonquin Avenue Public School’ in Thunder Bay, Ontario

Tod Miller is de directeur van de Algonquin Avenue Public School in Thunder Bay. Hij heeft mij uitgenodigd om de ‘multi needs classroom’ te bekijken, die deze school bijzonder maakt. Daar ben ik natuurlijk heel nieuwsgierig naar, dus ik heb de uitnodiging aangenomen.

Eerst vertelt Tod iets over de school. Zij werken van uit de visie dat elke kind belangrijk is. De slogan van de school zie je op deze foto.

Afbeeldingen van de Gladiator vind je overal terug in de school.

De school heeft 310 kinderen, 70% van hen is ‘First Nation’. Dat is een hoog percentage en dat zie je terug in de school. Tod vertelt ons ook dat de aanduiding ‘First Nation’ al weer achterhaald is. Men gebruikt liever ‘indigenist’ of ‘aboriginal’. Daar vallen alle groepen oorspronkelijke bewoners onder. Er waren namelijk in het verleden ruim 33 verschillende stammen.
Je ziet de invloed van de vele ‘indigenists’ ook terug in de klassen zoals bijvoorbeeld de teksten in de taal van de oorspronkelijke bewoners; het ‘Ojibwe’. Kinderen kunnen in ‘grade’ 4 die taal of de Franse taal kiezen. Ojibwe heeft 2 soorten schrift, die allebei worden onderwezen.

In ‘grade’ 7 en 8 wordt veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de oorspronkelijke bewoners. Dat gebeurt op alle scholen in Canada. Elke week, op sommige scholen elke dag, wordt een moment stilte gevraagd via de luidsprekers met het bericht dat de school is gebouwd op het land van de oorspronkelijke bewoners. Daarna wordt het volkslied gezongen. Op Algonquin gebeurt dat elke dag, steeds in een andere taal; Frans, Engels of het Ojibwe. Dit moment wordt ook gebruikt om even na te denken over de dag. Toen het volkslied werd gezongen stond ik in de gang, daar stond ook werkelijk iedereen stil!

In de kelder is een grote lunchruimte, op deze school nemen de kinderen zelf hun lunch mee, er is wel melk en fruit voor wie dat wil. In deze ruimte is ook gelegenheid om ’s ochtends te eten, er zijn veel kinderen die zonder ontbijt op school komen. Brood en beleg worden gedoneerd door bedrijven of de kerk. Zij doneren vaak ook eten voor het weekend voor kinderen die onder de armoedegrens leven, op deze school gaat het om 40% van de kinderen!

En dan gaan we naar de ‘special needs’ klas. Ook hier weer een afbeelding van de Gladiator. Het klaslokaal is een ruimte ter grootte van 3 lokalen met enkele kleinere ruimtes waar kinderen apart kunnen werken afhankelijk van hun behoeften.

Zo is er een zwart geschilderde ruimte die zo min mogelijk afleiding biedt en een snoozle ruimte om te relaxen.

Hier kunnen ze kijken naar kleuren en beweging. Er staat ook een slaapstoel met zachte bekleding en een soort opblaasbare boot, waarin je helemaal omhuld wordt als je er in ligt. Het mooiste vind ik de blazer, die heel zacht warme lucht op je huid blaast als je de knop in drukt. In deze kamer kan elk kind iets vinden dat hem of haar rustig maakt.

De leerkracht van deze klas is Ellen Kalbus. Zij heeft 7 kinderen, 6 assistenten en 3 verpleegkundigen in haar groep. Het zijn dan ook kinderen met ernstige beperkingen, lichamelijk en geestelijk. Enkelen zitten in stoelen die veel ruimte innemen, daarom is de grootte van het lokaal en de inrichting belangrijk. Op de foto zie je een ‘stoel’ waarin kinderen rechtop kunnen staan, ze worden dan wel van alle kanten ondersteund door gordels en kussens. Er zijn nog meer soorten stoelen en materialen die gebruikt kunnen worden afgestemd op de behoeften van de kinderen.

Als ik er ben krijgen ze muziekles, ze zitten in een kring met hun begeleider naast hen, die helpt om mee te doen met de les. De kinderen genieten van het zingen en spelen met de instrumenten.
Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat alle kinderen hun eigen programma hebben.

Deze ‘special needs classroom’ wordt betaald door het schoolbestuur (Lakehead Public Schoolboard). Men ziet deze klas als ‘inclusive education’, omdat de kinderen meedoen aan activiteiten van de school, mét de andere kinderen. Een mooi initiatief is dat kinderen van de school in de ‘special needs classroom’ komen om te spelen of samen opdrachten te maken, ze noemen dat de ‘circle of friends’. Ik vond een mooi voorbeeld op You Tube. Het is niet op de Alqonquin Avenue Public School gemaakt.

Ik zie hun slogan terug in de school, alle kinderen horen erbij, het maakt niet uit hoe je er uit ziet en of je arm of rijk bent. Dank je wel Tod en succes met je mooie school!

Geplaatst op

‘The Third Path’, Ontario

Graag stel ik jullie voor aan Lori Carson, special education officer van Lakehead Public Schools, zij is verantwoordelijk voor de onderwijsondersteuning bij ‘special needs’. Zij gaat over het toekennen van aanvragen voor arrangementen, trainingen en alles wat te maken heeft met speciale ondersteuning.
Voor de tweede keer ontmoet ik Tom Boland, hem sprak ik aan het begin van mijn reis, zie ook het begin van dit blog (‘inclusief onderwijs in Canada in ontwikkeling’). Tom is consulent voor het ministerie van onderwijs van Ontario. Hij heeft veel ervaring als ‘special education facilitator’ en ondersteunt de ontwikkeling van inclusief onderwijs in Ontario.
Ook David Tranter is aangeschoven, hij is professor aan de ‘Lakehead University’ met de expertise ‘mental health en well being’. Hij werkt ook voor de Lakehead Schools als ‘mental health leader’.

Deze drie mensen vonden elkaar in hun zorg voor de mentale en geestelijke gezondheid van kinderen. Dat is belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen, het leren gaat dan beter. Dat geldt ook andersom, onderwijs is belangrijk voor een beter leven. Zoals Lori zegt: “Education is the way out”. Dat is voor haar niet zomaar een gezegde, het is ook haar persoonlijke ervaring.

Voor Lori, Tom en David is de inclusieve omgeving belangrijk, niemand mag worden buitengesloten. Ook als het ingewikkeld is om aan alle behoeften te voldoen. Lori ondervindt dat aan den lijve, zij moet soms keuzes maken omdat er niet genoeg mogelijkheden zijn om alle aanvragen voor ondersteuning te honoreren. Desondanks moet je toch gaan voor dat waar je in gelooft, vindt ze.

Lori, David en Tom hebben elkaar gevonden in hun overtuiging dat het aangaan van relaties erg belangrijk is voor het gevoel van welbevinden bij de kinderen. Ze vinden dat dat voorop staat. David is speciaal aangesteld om dat onderwerp handen en voeten te geven. Een voorbeeld van zijn aanpak is het omgaan met emoties, of sterker nog het reguleren van emoties. ‘zelf regulatie van emoties‘.


“Hoe maken we het leren gemakkelijker, zowel voor de leerkracht als voor de leerling?” is hun gemeenschappelijke vraag. Ze ontwikkelden daarvoor een aanpak, die preventief werkt, om te voorkomen dat er arrangementen nodig zijn. Ze noemen die werkwijze ‘The Third Path‘, een relatiegebaseerde aanpak in het onderwijs. Het gaat daarbij dus niet om wat je aanleert, maar HOE je het aanleert. Ze gaan uit van acht condities, waarvan veiligheid er één is. De andere zeven vind je op de website www.thirdpath.ca.


Het eerste pad is het pad van de kennis, het tweede van het gevoel. Het derde pad is volgens de ontwikkelaars het pad van de relatie tussen leerkracht en leerling. Relaties met aandacht en zorg, waarin wérkelijk geluisterd wordt, staan centraal in het leren en groeien. Deze aanpak leidt tot begrip voor elkaar, het échte luisteren, om te horen wat sterke punten zijn en welke behoeften men heeft. De ontwikkelaars merken op dat het ook vragen op zal roepen bij de leerkracht zelf, over de eigen behoeften. Het advies aan de leerkrachten is; “Do different, not more!”

Ouders zijn heel belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen. Ontario heeft een programma om samen met school en ouders van kinderen met ‘special needs’ tot goede afspraken te komen. Niet alleen op school, maar ook thuis. Dat programma heet ‘Shared Solutions’, het is een manier om te komen tot een werkwijze die voor alle partijen werkt .

Tom vertelt over een school met een speciale klas met kinderen die heel veel ondersteuning nodig hebben. Daar wil ik natuurlijk ook gaan kijken. Lees daarover in mijn volgende blog.

Geplaatst op

Robin is leerkracht én ouder in Kenora, Ontario

Robin is leerkracht én ouder, ik ontmoet haar bij mijn familie. Als ik haar vertel waarom ik geïnteresseerd ben in het Canadese onderwijs, hebben we een interessant gesprek.
Ik leg uit dat in Nederland kinderen met ‘special needs’ soms naar speciale scholen gaan. Het duurt even voordat ze begrijpt dat dat betekent dat die kinderen dan ook vaak naar een andere plaats gaan. Ze reageert uiteindelijk ongelovig en zegt: “Bedoel je dat ze niet naar de gewone school mogen?! Maar dat is segregeren!”. Ze vervolgt: “Dat doen wij niet, we hebben soms wel een speciale klas, maar dan op onze eigen school; echt niet in een andere plaats!”.
Mijn vraag is hoe zij dan als leerkracht om gaat met de verschillen in haar klas. Robin: “Wij differentiëren onze instructie en stemmen af op de ‘needs’ van kinderen. Ik kan niet altijd alle kinderen geven wat ze nodig hebben. Maar ik probeer zo goed mogelijk te onderzoeken wat kinderen helpt om zich te ontwikkelen. Ik richt me op wat er nodig is, zo zal ik met het ene kind de leerstof vaak oefenen en met het andere minder”.

In Canada werkt men met een onderwijs curriculum, waarin de leerlijnen beschreven zijn, er zijn dus geen methodes die gevolgd worden. Ik begrijp dat zij daarom de ruimte ervaart om kinderen op een andere manier naar het zelfde doel te begeleiden.
Ze vertelt ook over haar frustratie dat ze niet alle kinderen tegelijk kan helpen, ze heeft er 25 in haar klas. Robin: “Het is zeker niet altijd gemakkelijk. Maar ze zitten wel bij elkaar in de klas en leren met elkaar om te gaan en elkaar te respecteren, dat is heel veel waard!”.

Robin ziet ook de kant van de ouder, haar zoon zit sinds kort op school. Het lijkt haar lastig als zij als ouder merkt dat hij niet alle aandacht krijgt, als hij die nodig zou hebben. Robin: “Stel dat híj iets extra’s nodig heeft en in zijn klas zitten veel kinderen met ‘special needs’, is er dan wel tijd voor hem? Maar ik zou hem nooit naar een andere school laten gaan.” Als ik haar vraag hoe ze dat aan zou pakken, is haar antwoord: “Dan zou ik als ouder graag willen helpen. Ik zou willen dat alle ouders begrijpen hoe belangrijk zij zijn en wat zij kunnen betekenen voor de ontwikkeling van hun eigen kind: They are their child’s best advocate.”
Quote van Robin:

“De relatie van de leerkracht met de ouders is belangrijk voor het succes van het kind”.

Geplaatst op

‘Superintendent of Schools’ van de Saskatchewan Rivers School Public Devision

In het hoofdgebouw van Saskatchewan Rivers School Public Devision no: 119 ontmoet ik Tom Michaud. Hij is Superintendent of Schools. Tom heeft de verantwoordelijkheid voor enkele van de in totaal 32 scholen met 9200 kinderen. 50% van de schoolbevolking is ‘first nation’. Zijn focus ligt op ‘special needs’, hij werkt met een staf van specialisten en heeft verbindingen met het medisch, sociaal en justitieel circuit.
Ik ontmoet ook de ‘Superintendent Curriculum’, hij vertelt dat 12-10 jaar geleden de methodes zijn afgeschaft en het curriculum voor heel Saskatchewan is gemaakt. Dat betekent dat de doelen bekend zijn en dat de leerkrachten zelf bepalen hóe ze de doelen halen (zie blog ‘Gronlid Central School’)

Het bestuur bestrijkt een groot gebied. Het hoofdkantoor staat in het midden, in de stad Prince Albert. Het verst gelegen dorpje, Big River, is 140 km noordelijker.
De missie van het bestuur ‘excellence for every learner’ is in stappen uitgewerkt.

De 28 besturen van Saskatchewan werken met het ministerie samen en hebben een gemeenschappelijk plan voor het onderwijs, het Education Sector Strategic Plan (ESSP). In 2020 wil men dat alle doelen zijn gehaald en elk kind een diploma heeft.

Vanaf 1997 zijn kleine schoolbesturen op gegaan in grotere, waardoor het samenwerken overzichtelijker werd. Aan deze schaalvergroting, die in heel Canada is uitgevoerd, liggen veel studies ten grondslag.

Na deze algemene informatie vind ik het tijd voor meer uitleg over het werken op de scholen. Tom vertelt dat de leerkracht zoveel mogelijk gefaciliteerd moet worden. Elke school heeft in elk geval een ‘special teacher’ die leerkrachten ondersteunt. Men doet veel aan professionalisering (i.s.m. universiteit van Saskatchewan), veel ondersteuning door de Educational Support Teachers, co-teaching, een gedragsprogramma, en mindfulness programma’s.

Men focust op het kind en de ouders en zo nodig andere betrokkenen, zij weten het beste wat het kind nodig heeft. Dat is Saskatchewan-breed afgesproken en beschreven in het Actualizing a needs based model.
Ik herinner me dat ook van de gesprekken die ik eerder voerde in Sasketoon. Dit is een interessant document.


Het is belangrijk om contact te hebben met het kind en elkaar, goed afstemmen: “it is the system to adapt to the student needs, instead of fitting the student into the system” zegt Tom. Zijn voorbeeld is Michel Fullan, hij is de ‘topic educational leader’ van Canada. Tom vervolgt: “Inclusief onderwijs werkt als iedereen passie heeft voor het kind en inclusief wil werken. We zijn al een eind op weg. We zoeken naar hoe het beter kan met hetzelfde geld. Alle 28 schoolbesturen hebben dezelfde visie, dat is een heel belangrijke stap”.

Het uitgangspunt is om kinderen in de buurt naar school te laten gaan. In een enkel geval is het beter voor een kind om naar een speciale klas te gaan. In enkele reguliere scholen vind je zo’n groep.
Elke klas heeft een extra leerkracht voor ‘special needs’ en een voor ‘social support’. Om de specialisten goed te verdelen met de formatie die er is, heeft Tom alle scholen met de aantallen ‘special needs’ in kaart gebracht. Dat is verdeeld in 3 clusters, met ongeveer dezelfde balans in ‘special needs’. Daarover zijn de specialisten verdeeld, een sociaal werker, een logopedist etc.
Op deze manier zijn er teams geformeerd, waarin iedereen elkaar kent en samenwerkt. Daarnaast heeft het bestuur een paar mensen met zeer gespecialiseerde kennis in dienst, die op alle scholen ingezet kunnen worden.

De leerkracht is leidend, zij voeren bijvoorbeeld alle gesprekken. De ‘Educational Support Teacher’ (EST) van het team is degene die programma’s en specialisten inzet. Samen met alle betrokkenen wordt een plan gemaakt. Het is de gezamenlijke verantwoordelijkheid van het team. Tom noemt het de ‘shared accountebility’.

Quote Tom:

“Inclusion is not easy, it doesn’t come naturally to everyone and it is not cheap”.

en

“it is the right thing to do and is the balance between costs and doing the right thing. Invest for the future”.

Belangrijke opmerkingen, die ik al vaker gehoord heb. Goed om over na te denken.

Geplaatst op

Het Early Childhood Intervention Program in Saskatchewan

Het Early Childhood Intervention Program bestaat al 33 jaar en wordt gesubsidieerd door de regering; de landelijke regering betaalt voor first nation kinderen, de provincie de andere kinderen. Audra werkt voor hen beide als ‘consultant Northeast early childhood intervention Program’. Ze werkt in een team dat gezinnen met ‘special needs’ ondersteunt.

De gezinnen zijn vaak tijdig in beeld omdat de kinderen al vanaf jonge leeftijd opvallen of zijn gediagnosticeerd vanuit het medische circuit. Niet alleen de kinderen krijgen ondersteuning maar ook het gezin en andere betrokkenen, men gaat uit van het hele systeem rondom een kind. Audra verzorgt een deel van de ondersteuning en coördineert andere professionals die ook bij het gezin betrokken zijn. Ze noemt als voorbeeld de ergotherapeut (occupational therapist) die het kind ‘live skills’ aanleert. Het gaat om kinderen van 0 tot 6 jaar. Audra komt bij hen thuis. Ze gaat ook naar de reservaten, meestal met een paar van haar collega’s. Ze hebben daar een praktijkruimte en de gezinnen (of een deel er van) komen bij hen.

In Saskatchewan gaan de kinderen op hun vijfde naar ‘kindergarten’, de kleuterafdeling van de school. Er is echter een uitzondering voor kinderen met ‘special needs’, zij mogen soms al op driejarige leeftijd naar school als dat beter is voor hun ontwikkeling. Ze komen dan in een kleine groep met veel ondersteuning. Audra verzorgt ook de overgang van thuis naar school, uiteraard in overleg met ouders. Afstemming met alle betrokkenen is van groot belang. Hierbij is de relatie tussen en het vertrouwen in de andere partijen een voorwaarde. Dat blijft het hele proces een aandachtspunt, Audra besteedt daar in het begin van de interventie heel veel tijd aan. Zonder dát bereik je niets, zegt ze. Over het algemeen krijgt een kind dat zij begeleid heeft een Educational Assisten (‘EA’) op school. Die neemt Audra’s werk op school over en blijft meestal een paar jaar betrokken.

Dit programma doet mij denken aan het gezegde:

Geplaatst op

‘Educational Assistent’ in Saskatchewan

In Saskatchewan zijn bijna geen speciale scholen, onderwijs vindt plaats op de reguliere basisschool. Binnen besturen wordt dat op verschillende wijzen vorm gegeven. Soms is er een speciale klas binnen een school. De kinderen ontmoeten elkaar dan tijdens activiteiten in de reguliere klassen. Als er geen speciale klas is blijven de kinderen met ‘special needs’ in de reguliere klas met ondersteuning van een Educational Assistent (EA). Audra Fusick was een ‘EA’ en vertelt samen met Raquel Scheidt, een leerkracht uit het zelfde bestuur, over dat werk.
Hier zijn respectievelijk Bea, Raquel en Audra in gesprek.

Een EA wordt ingezet in een klas met een kind of meerdere kinderen met ‘special needs’. Audra werkte voor een bestuur en maakte deel uit van een groep ‘EA’s’. Het bestuur bepaalt wie, waar wordt ingezet en voor hoe lang. De leerkracht is verantwoordelijk voor de leerling en bepaalt (soms) in overleg met de ‘EA’ welke ondersteuning nodig is. De ‘EA’s’ worden regelmatig getraind om kinderen met verschillende ondersteuningsbehoeften te begrijpen. Soms gaat de leerkracht mee met zo’n training.
Raquel zegt dat ze met de assistent haar drie ‘special needs kinderen’ kan begeleiden zonder de andere kinderen van haar groep tekort te doen.
Quote Raquel:

“it is actually amazing how it works; but everyone should be on board and work as a team”.

Het valt of staat met een goed programma, een goede administratie over de handelwijze om te komen tot het behalen van doelen en een goede afstemming met de ondersteuners en ouders. Het is veel werk, maar dat heeft ze er voor over omdat het resultaat zo goed is. Deze kinderen leren heel veel van andere kinderen. Vooral hoe ze zich moeten bewegen in de sociale omgeving. Het deel uitmaken van de groep en nadoen werkt beter dan wanneer het alleen maar verteld wordt.
Raquel wijst ons ook op het feit dat de andere kinderen op deze wijze leren om te gaan met verschillen:

“for everybody it is important too, they start to understand that there are children that are different and learn and embrace it”

Audra heeft nu een andere baan, ze werkt preventief met kinderen en gezinnen van 0 tot 6 jaar. Ze vertelt daar meer over in het volgende blog.

Geplaatst op

Vervolg Reynolds Central School met Chantelle

Chantelle Vandertweel heeft ‘grade’ 3 (7-8 jarigen). Ze houdt een website bij voor de ouders en de leerlingen. Ik ben even in haar groep. Een van haar leerlingen heeft het syndroom van down, voor haar is er een assistente in de groep (een ‘EA assistent’). Ik wil er geen foto of video van maken in verband met de privacy. Ik zal daarom beschrijven wat ik zie: er is een (extra) volwassene in de groep, ze begeleidt de leerling met het syndroom van down. Ze verleent ook andere hand- en spandiensten als dat zo uit komt. Er wordt een muziekles gegeven; liedjes met bewegingen. De ‘EA’ doet de betreffende leerling de bewegingen voor, het meisje maakt oogcontact en doet alles na, ze is zeer tevreden over zichzelf en kijkt trots rond.

Als de kinderen naar huis zijn vertelt Chantelle over de strategie die zij gebruikt om een kind met autisme bewust te maken van zijn gevoel en de manier om daar mee om te gaan.

Trots laat de leerling mij het armbandje zien dat hij zelf gemaakt heeft naar aanleiding van zijn eigen gemaakte overzicht.

De school heeft nog veel meer materialen, die de leerkrachten in kunnen zetten om leerlingen te ondersteunen. Chantelle laat een vertelketting zien met verschillende kralen die de verteller ondersteunen bij het vertellen van een verhaal.

De leerkrachten van deze school zijn echt gericht op het kind en dat wat het nodig heeft. Ze hebben veel kennis en materialen tot hun beschikking, maar gebruiken ook hun eigen creativiteit. Ik heb bewondering voor hun inzet, hun enthousiasme en de wil om voor elk kind iets te vinden dat hen helpt om te ontwikkelen.

Ik heb ook gesproken met een ‘EA’ (Educational Assistent). Je ontmoet haar in mijn volgende blog.

Geplaatst op

Reynolds Central School in Melfort, Saskatchewan

Nadine is leerkracht van ‘grade’ 4 (9-10 jarigen) op de Reynolds Central School in Melfort. Eén derde van haar klas heeft ‘special needs’. Er is veel kennis op school en vanuit het bestuur is er begeleiding mogelijk voor de leerkrachten door een ‘diversity education teacher’.

De school heeft onder andere kinderen met vormen van autisme, zoals ADHD, ADD, Tourette en Down syndroom. Een groot aantal kinderen komt uit de Filipijnen en spreekt geen engels. Daarnaast hebben veel kinderen het Foetus Alcohol syndroom. Dat laatste komt veel voor bij de ‘first nations’.
Om voor ondersteuning in aanmerking te komen moet het kind een IIEP (een individueel veranderplan) hebben, met eigen leerdoelen, omdat ze het curriculum meestal niet halen. De leerkrachten die ik spreek geven mij mee, dat soms een speciale school of een speciale klas de enige oplossing is om een leerling te ondersteunen.

De leerkrachten van de school kunnen veel zelf. De kinderen zitten weinig aan hun tafeltjes, ze werken veelal op kleedjes op de grond. Daarnaast is er een ruim assortiment aan stoelen. Zelfs een hometrainer staat tot hun beschikking. Ze maken gebruik van allerlei materialen. Katie en Nadine laten het één ander zien in de volgende video’s.


Nadine is ook begonnen met mindfull oefeningen. Het doel is kinderen inzicht te geven in hun emoties en het handelen tijdens de emoties. Ze leren hun gevoelens te herkennen en daarmee om te gaan. Onder andere door ademhalingstechnieken die in spel worden verwerkt. Ze is enthousiast over de goede resultaten. Ze gaat dat zeker verder uitwerken.

Geplaatst op

Hutterites in Saskatchewan

In Saskatchewan in de omgeving van Melfort leeft een groep mensen in een gemeenschap die Star City heet. Het zijn ‘Hutterites’. Je kunt ze vergelijken met de Amish, een bekendere religieuze groep. Ze wonen in kolonies van ongeveer 150 mensen, die meestal ook familie zijn. De jongens gaan op hun 15e naar andere kolonies om een bruid te zoeken. De meisjes mogen niet reizen.
Als er meer dan 150 mensen zijn, wordt een nieuwe kolonie gesticht. Ze komen oorspronkelijk uit Europa en wonen nu ook in Amerika en Canada. Ze leven allen op dezelfde manier en zijn ‘zelf verzorgend’.
Tijdens mijn bezoek waren de groenten in de tuin al geoogst. Ik kon nog wel een kijkje nemen in de tomatenkas, onze gids vertelt hoe de tomaten worden gepoot en verzorgd.

De Hutterites leven volgens oude tradities. Ze eten gezamenlijk in de eetzaal vanaf een bepaalde leeftijd. De vrouwen bedienen eerst de mannen en eten daarna zelf. Jonge gezinnen eten thuis.
De kolonie is eenvoudig gebouwd, de kleding en haardracht ogen als uit de beginjaren 1900. Dus ik was verbaasd een enorme stal met koeien aan te treffen, die door een robot worden gemolken!

We mogen ook een kijkje nemen in de school. Op de foto het gebouw; in de kelder de school, daarboven de kerk.

Wij worden welkom geheten door de leraar en de kinderen, die zich keurig aan ons voorstellen. Alle leeftijden zitten bij elkaar in de klas. Vanaf 15 jaar gaan ze niet meer naar school en nemen hun plaats in in de gemeenschap.

Na de rondleiding hebben we in hun winkel uiteraard nog het een en ander gekocht, hun producten zijn gewild en een goede bron van inkomsten.

Dit bezoek was een bijzondere ervaring: inclusief onderwijs in Canada heeft wel heel veel facetten!