De provincie Ontario heeft maar enkele schoolbesturen. Ik bezoek een van hen ‘Keewatin Patricia District schoolboard’ en werd ontvangen door het team dat zich bezighoudt met kinderen met special needs en de bestuurder.
Even voorstellen: Sean Monteytgh, ‘director of education’, hij is de bestuurder.
Candice Kerkermeier, ‘mental health-lead’, zij verzorgt de scholing voor leerkrachten.
Bea van Burgsteden, de schrijfster van het blog.
Joan Kantola, ‘superintendent in charge of special education’, zij coördineert de ondersteuning voor special education, ontwikkelt het beleid en ondersteunt de bestuurder.
Gayle Mutrie ‘save en supportive schools-lead’, zij verzorgt de praktische ondersteuning op de scholen.
Dit bestuur beslaat een gebied zo groot als Frankrijk. Zij hebben 5200 kinderen, 54% daarvan is ‘first nation’ (oorspronkelijke bewoners). De afstand van de ene kant van het bestuur naar de andere is enorm, zeker 6 uur rijden. Dat betekent dat de mensen die scholen ondersteunen heel veel kilometers afleggen.
Zij vertellen dat er vroeger speciale scholen waren. Nu zijn er alleen nog speciale scholen voor kinderen die slechthorend, doof, slechtziend of blind zijn. Ze moeten dan wel naar Toronto, 1600 km verder. Plaatsing op zo’n school is er op gericht om weer terug te keren naar de basisschool in eigen stad of dorp.
De overgang naar inclusief onderwijs heeft veel tijd gekost en is nu algemeen geaccepteerd. Er zijn nog veel hobbels te nemen. Een ervan is de samenwerking met de ‘first nations’. Vooral in Noord Canada wonen zij in reservaten volgens hun eigen cultuur, met hun eigen scholen. De bestuurder is in gesprek met Nishnawbe Aski Nation. Ze hebben een overeenkomst getekend om samen te werken.
Hij vindt het belangrijk om in gesprek te blijven. De ‘first nations’ gemeenschap groeit, hij vindt het zijn taak om samen met hen op te trekken en meer te integreren.
Ouote van Sean Monteytgh:
“Every child has the right to come to school
Every child needs to feel safe at school
Every child has the right to be in system free of discrimination”
Het belang van relaties wordt nog eens onderstreept door de bestuurder. Ook merkt hij op dat het bieden van inclusief onderwijs niet goedkoper is dan het hebben van speciale scholen.
Inclusie verplichten vanuit het ministerie zal niet werken. De mensen die het moeten uitvoeren moeten voelen dat het belangrijk is voor de gemeenschap en de toekomst.
Ouote van Sean Monteytgh:
“cultural changes already reacting to their own reality”
Hij wil daarmee zeggen dat je vernieuwing steeds kunt uitstellen, maar dat de tijd (realiteit) je zal inhalen.
Joan Kantola zet op een rij waar Canada aan heeft gewerkt om tot inclusie te komen:
– De mensen moeten het echt willen
– De politiek moet duidelijk aangeven wat er verwacht wordt
– De sleutelfiguren die de transformatie in de praktijk vorm geven, de ‘champions’ worden ingezet
als ambassadeur
Omgaan met trauma’s is de focus voor de volgende jaren.
Er zijn wel speciale klassen in scholen, de kinderen kunnen daar tijdelijk een deel van de week ondersteuning krijgen. Het programma is erop gericht dat ze terug gaan naar de eigen klas. Candice Kewrkermeier vertelt er over:
We kunnen Canada niet vergelijken met Nederland, de bevolkingssamenstelling, de omgeving en de omvang bijvoorbeeld zijn heel anders dan in Nederland.
De de situatie is heftiger dan ik had gedacht. In vele gesprekken hoor ik de ongerustheid over de toekomst met betrekking tot de ‘first nations’.
Ik ben onder de indruk van de passie voor inclusief onderwijs, waarbij het gelijkwaardigheid leidend is.
Nederlands
English